Sabah güneşi perdelerin arasından süzülürken, Aslı mutfakta küçük bir hazırlık içindeydi. Tulum, her zamanki gibi pencerenin kenarında oturmuş, sokaktaki kuşları gözlüyordu. O sabahki huzur, Aslı’nın birdenbire “Hadi bakalım, bugün pire aşısı günü!” demesiyle bozuldu.
Tulum başta anlamamış gibi davransa da, taşıma çantasının ortaya çıkmasıyla durumun ciddiyetini kavradı.
Çantasının içine girdiğinde mırıldanarak küçük bir protesto başlattı. Ama Aslı’nın yumuşacık sesi, “Hadi güzel oğlum, seni sevdiğimi biliyorsun…” dediğinde, usulca başını çantasının kenarına yasladı.
Pet Shop’a Varış
Pet shop’a vardıklarında, içeride her renkten kuşlar, hareketli hamsterlar ve havlayan minik köpekler vardı. Tulum, taşıma çantasının filesinden bu minik ormanı dikkatle inceliyordu.
Ama özellikle ilgisini çeken bir şey vardı: devasa bir papağan!
“Merhaba tüy yumağı! Ne o, seni doktora mı getirdiler?” diye koca gagalı papağan bağırınca, Tulum irkildi.
Tulum gözlerini kırpıştırdı ama cevap vermedi. Ne de olsa Aslı’nın ‘tanımadıklarına hemen miyavlama’ kuralını ciddiye alıyordu.
Bekleme Sırası ve Kaçış Planı
Bekleme alanında birkaç dakika sonra küçük bir köpek havlamaya başladı. Tulum önce kulaklarını kıvırdı, sonra kuyruğunu saran bir şekilde oturdu.
Aslı fark etti, elini çantasının içine sokarak Tulum’u okşadı:
“Az kaldı güzelim, seni hiçbir şeye değişmem. Güvendesin.”
Ama tam o anda, pet shop çalışanı arkada bir kapıyı açık unuttu. Kedi taşıma çantası da biraz gevşek kapanmıştı…
Ve Tulum, bir anda fırsatı değerlendirip fırladı!
Pet Shop Kaosu
Tulum bir yıldırım gibi çantadan çıktı. Rafların arasında dolandı, oyuncak farelerin olduğu stantta kısa bir durdu, sonra mama kutularını devirdi. Küçük hamsterlar korkuyla tekerleklerine sarılırken, papağan büyük bir kahkaha patlattı:
“İşte şov başladı!”
Bir çalışan “Yakala onu!” diye bağırırken, Tulum balık akvaryumlarının önüne geldi. Renkli Japon balıkları onu büyülemişti. Pençesini cama koydu, hayranlıkla izledi. Ama balıkların titrek hareketleri onun içindeki avcılığı kıpırdattı. Tam cama tırmanacakken, Aslı geldi.
Kalpten Kalbe
“Aslı!” diye seslendi çalışanlar. Ama Aslı sadece yere oturdu. Göz hizasını Tulum’a getirerek yavaşça fısıldadı:
“Tulum… Ben buradayım. Sadece bana bak. Korkacak bir şey yok. Aşı sadece canını azıcık acıtacak, ama seni koruyacak. Hadi gel…”
Tulum bir süre daha balıklara baktı, sonra arkasını döndü. Yavaşça Aslı’ya doğru yürüdü, kucağına atladı ve başını göğsüne koydu.
Aslı onu sarıldı, “Seni seviyorum delişmen,” diye mırıldandı.
Aşı ve Mutlu Son
Aşı odasında her şey çok çabuk oldu. Tulum bir mırıldandı ama sonra Aslı’nın kucağında kendini güvenli hissettiği için ses çıkarmadı.
Pet shop çıkışında çalışanlar hem şaşkın hem gülümseyen ifadelerle uğurladılar onları. Papağan ise hâlâ arkadan sesleniyordu:
“Yaramaz ama asil! Bravo sana küçük kedi!”
Aslı ve Tulum eve dönerken araba sessizdi. Tulum, Aslı’nın dizlerinde yatıyordu.
Aslı onun başını okşadı:
“Seninle her gün başka bir macera… Ama en güzeli yine birlikte eve dönmek.”
Tulum gözlerini yavaşça kapattı. O gün yaşadığı heyecan, kalbinde güzel bir anı olarak yerini aldı.
