Bir zamanlar, Zaman Diyarı adında, saatlerin konuştuğu, güneşin dakik olup her gün tam vaktinde doğduğu sihirli bir yer vardı. Bu diyarın en meraklı sakini ise Tofi adında küçük, turuncu tüylü bir tilkiydi.
Tofi’nin en büyük hayali, zamanı geri alabilmekti. Çünkü bir gün, yanlışlıkla en sevdiği oyuncak olan dönen topunu nehre düşürmüştü ve o anı hep düzeltmek istemişti. Bir gün ormanın derinliklerinde yaşlı bir baykuştan bir şey duydu: “Zaman Kumbarası”.
Zaman Kumbarası, efsaneye göre zamanı biriktiren ve doğru kelime söylendiğinde zamanı geriye saran bir sihirli aletti. Tofi, bu efsanevi eşyayı bulmak için yola koyuldu. Yanına sadece kırmızı bir fular ve eski bir harita aldı.
Yolculuğunun ilk durağı, Tik Tak Tepeleri oldu. Burada dev saatlerin rüzgarla döndüğü bir dağ vardı. Tepedeki rüzgâr saati, Tofi’ye bilmece sordu:
“Ne ileri gider ne geri,
Durduğu an her şey biter.”
Tofi hemen cevabı bildi: “Zaman!”
Saat memnun bir şekilde tıkırdadı ve ona haritadaki gizli yolu gösterdi.
İkinci durak Duraklanmış Vadi idi. Burada zaman durmuş gibiydi: su damlaları havada asılıydı, kuşlar kanat çırpmadan havada duruyordu. Tofi, burada yürürken adımlarının yankısı bile sessizdi. Vadinin ortasında duran bir kum saati vardı — ama içi boştu!
Tofi son durağa geldi: Hatıra Bahçesi. Burada unutulmuş anılar çiçek olarak büyürdü. Tofi, dönen topuyla oynadığı o mutlu anısını düşündü. Gözlerinden bir damla yaş süzüldü ve çiçeklerin arasındaki boş kum saatine düştü. Bir anda ışıklar saçan Zaman Kumbarası ortaya çıktı!
Baykuşun sesi rüzgarla tekrar duyuldu:
— “Zamanı geri almak bir haktır ama her hakkın bir bedeli vardır.”
Tofi, zamanı geri almadı. Çünkü artık o anının değerini daha iyi anlıyordu. Kumbarayı yerine koydu ve hafif bir kalple evine döndü.
Artık herkes onu “Zaman Dostu Tofi” diye anıyordu.
