Aslı, şehir hayatından kısa bir kaçış yapmak istemişti. Ailesinden miras kalan, yıllardır kimsenin yaşamadığı eski köy evine gitmeye karar verdi. Tulum’u da yanına aldı. Hava serindi ama gökyüzü tertemizdi. Yolculuk boyunca Tulum, pencerenin kenarından dışarı bakıp, geçip giden ağaçlara miyavladı. Köy evine ulaştıklarında, ev dıştan sessiz görünse de, içerisi sanki onları bekliyordu. Taş duvarlar, ahşap […]

Günler geçtikçe Aslı, köy evine daha da bağlandı. Elif Nine ile sık sık vakit geçiriyor, bitkiler, tılsımlar ve eski halk bilgileri üzerine sohbet ediyorlardı. Ancak bir şey hâlâ gizemini koruyordu: O gece ilk defa görünen o altın gözlü baykuş. Tulum, her gece aynı saatte cam kenarına geçiyor, baykuşu bekliyor, göz göze geldiklerinde miyavlayarak pencereye patisiyle […]

Baykuş yıldızlara karıştıktan sonra Aslı, ruhunun derinlerinde bir boşluk hissetti. Ama bu boşluk korkudan değil; yeni bir şeyin başlayacağına dair sessiz bir beklentiydi. Tulum bile o gece farklıydı. Sanki onun da gözlerinde daha derin, daha bilinçli bir bakış vardı. Ertesi sabah, Aslı mutfakta otururken Tulum aniden dolaba yöneldi ve patisiyle alt köşeye vurdu. Tahta gevşekti. […]

Ağaçların arasından beliren genç kadının yüzü tanıdıktı. Sanki Aslı, kendi yansımasına bakıyordu ama zamanın ötesinden. Kadın yaklaştıkça Tulum kıpırdamadan durdu, gözlerini onun gözlerine dikti. Ardından kadının sesi, rüzgarla birleşerek Aslı’nın zihninde yankılandı: “Ben Liv. Senin kanındanım. Ruh Defteri’ni korudum. Şimdi senin zamanın geldi.” Aslı bir adım attı, ama Liv geriye çekilmedi. O an zaman durdu. […]