Yüzyıllardır, ormanın derinliklerinde kimsenin cesaret edemediği bir gizemli kule vardı. Bu kule, her dolunayda ay ışığıyla parlayan özel bir büyü ile korunuyordu. Efsaneye göre, bu büyü koruyucusunun kalbi kadar saf olanlar kuleye girebilirdi.
11 yaşındaki Selma, büyülere ve eski efsanelere meraklıydı. Bir gece, köydeki yaşlılardan gizemli kule hakkında duyduğu hikayeler onun ilgisini çekti. Merakına yenik düşen Selma, en yakın arkadaşı Mert ile birlikte kuleyi keşfetmeye karar verdi.
Ormana doğru yürürlerken, ay ışığı yavaş yavaş yükseliyor ve kule gizemli bir parlaklıkla aydınlanıyordu. Kuleye yaklaştıklarında, karşılarında büyünün koruyucusu olan parlak bir ışık beliriverdi. Işık, onlara büyüyü geçmek için üç soruluk bir bilmece sundu.
Birinci bilmece:
“Ay ışığında parlayan, geceyi aydınlatan, ama dokunulamayan nedir?”
İkinci bilmece:
“Gökyüzünde dans eden, rüzgarla yarışan, ama hiç yere düşmeyen nedir?”
Üçüncü bilmece:
“Kalbinde sevgi olan, cesaretle ilerleyen, gizemi çözen kimdir?”
Selma ve Mert, zekâları ve dostlukları sayesinde bilmeceleri çözdüler. Kapı aralandı ve içeri girdiklerinde, kulede eski büyü kitapları ve sihirli eşyalarla dolu bir oda buldular.
Orada, uzun süredir kayıp olan Ay Işığı Büyüsü’nü içeren eski bir parşömen keşfettiler. Bu büyü, doğanın dengesini koruyor ve kötü güçleri uzak tutuyordu.
Ancak kötü niyetli büyücülerin de kuleyi ele geçirmek istediğini fark ettiler. Selma ve Mert, birlikte büyüyü kullanarak kötü güçleri durdurdular ve kulenin güvenliğini sağladılar.
Bu macera, onların cesaretini, zekâsını ve dostluğunu pekiştirdi. Artık köy halkı, onları gerçek kahramanlar olarak görüyordu.
