Köyde geçen büyülü günlerin ardından Aslı ve Tulum, şehirdeki evlerine geri döndüler. Her şey daha sade ama daha anlamlı geliyordu artık. Tulum evin cam kenarına yerleşip dışarıyı izlemeyi severdi. Aslı ise bitkisel karışımlar, defterindeki ritüellerle ilgileniyordu.
Bir gün kapı çaldı. Aslı’nın eski dostu Doğa gelmişti. Yanında bembeyaz, minicik bir köpek: Çakıl. Neşeli, kıpır kıpır ama bir o kadar da dikkatli bakışlı bir köpekti. Tulum onu ilk başta biraz tedirginlikle karşılasa da, Çakıl’ın içindeki saf enerjiyi hemen sezmişti.
Doğa, birkaç günlüğüne kalmaya gelmişti. O akşam hep birlikte çay içerken, Doğa gizlice çantasından bir defter çıkardı.
“Bu defteri annemin sandığında buldum. İçinde bir harita var… ama bu harita normal bir yer göstermiyor. Bazı semboller tanıdık geliyor. Sence bu da Ruh Defteri’yle bağlantılı olabilir mi?” dedi.
Aslı haritaya baktı. Gözleri büyüdü. Semboller, köy evindeki odada gördüğü şekillere benziyordu. Tulum da haritaya uzun uzun baktı, sonra patisiyle bir noktaya dokundu. Orası şehrin dışındaki eski bir ormanlıktı.
Ertesi sabah, dört kafadar — Aslı, Tulum, Doğa ve Çakıl — gizemli ormanın yolunu tuttu. Harita onları, yosun kaplı taşların arasında gizlenmiş eski bir sunak alanına götürdü. Alanda üç taş oyma vardı: biri kedi, biri köpek, biri insan figürüydü. Ve üzerlerinde eski bir yazı:
“Üç ruh birleştiğinde, unutulmuş denge uyanır.”
Bir anda gökyüzü karardı, rüzgar uğuldadı. Tulum sırtını kabarttı, Çakıl havladı. Doğa ve Aslı taşlara dokunduğunda semboller parlamaya başladı. İçlerinden gelen bir hisle üçü ellerini (ve patilerini) taşlara yerleştirdi.
Gözlerini açtıklarında orman aynıydı ama sessizliğin içinde bir fısıltı dolaşıyordu:
“Siz artık koruyucularsınız. Her şehirde, her sokakta ruhlar var. Gözünüz açık, kalbiniz cesur olsun.”
O günden sonra şehir onlar için sadece bir yaşam alanı değil; görünmeyen ruhları, kaybolmuş hisleri ve unutulmuş bağları onarmaya çalıştıkları bir alan oldu.
Aslı, Tulum, Doğa ve Çakıl…
Artık yalnızca dost değil, kadim bir görevin dört parçasıydılar.
