Küçük bir sahil kasabasında yaşayan Defne, bir gün dedesinin tavan arasını temizlerken eski bir cep saati buldu. Saatin kapağında, karmaşık semboller ve parlayan mavi taşlar vardı. İlginç olan, saatin ibreleri sürekli 12:00’da takılı kalmıştı.
Defne merakla saati kurmak istediğinde, birden etrafındaki her şey dondu. Dışarıdaki martılar havada asılı kaldı, dalgalar kıyıya vurmadan durdu, rüzgâr bile esmiyordu. Yalnızca Defne hareket edebiliyordu.
Korku ve heyecan içinde kasabada dolaşmaya başladı. İnsanlar gülüşleri yüzlerinde donmuş, pazarcılar ellerindeki sebzelerle heykel gibi durmuştu. Bu sessizlik içinde yürürken, kasabanın meydanındaki eski Saat Kulesi’nden hafif bir ışık yayıldığını fark etti.
Merdivenleri tırmanarak kuleye çıktığında, tepesinde gri saçlı bir kadın onu bekliyordu. Kadın kendini Zamanın Koruyucusu olarak tanıttı.
— “Bu saat, zamanı durdurma gücüne sahip,” dedi. “Ama dikkatli olmalısın. Her duraklama, dünyadan bir anı siler.”
Defne, saati kullanarak yalnızca bir şey öğrenmek istedi: dedesinin gençliğinde kaybolan Gizli Günlüğünün nerede olduğunu. Zaman durmuşken dedesinin eski evine gitti, kitap rafının arkasında saklı günlüğü buldu.
Tam geri dönecekken, kulenin içinden gelen ses yükseldi:
— “Defne! Anılar geri dönmeden buraya gelmelisin!”
Koşarak kuleye yetiştiğinde kadın ona saati geri aldı ve mavi taş parladı. Birden zaman tekrar akmaya başladı. Martılar uçtu, dalgalar kıyıya çarptı, pazarın sesi geri geldi. Hiç kimse olan bitenden haberdar değildi.
Defne, dedesine günlüğü verdiğinde yaşlı adamın gözleri doldu. İçinde yıllar önce yarım kalan bir aşk hikâyesi vardı. Dede, torununa gülümseyerek,
— “Bazı sırlar ancak doğru zamanda ortaya çıkar,” dedi.
O günden sonra Defne, zamanı durduran o saatin artık kulede güvenle saklandığını bildi. Ama içinde hep bir merak vardı: Acaba tekrar kullanma zamanı ne zaman gelecekti?
