Tulum, pamuk gibi beyaz tüyleri, gri kuyruğu ve mavi gözleriyle evin nazlı kedisiydi. Aslı onu yavruyken sokaktan almış, birlikte büyümüşlerdi. Evdeki yumuşacık yastıklar, pencere kenarında güneş banyoları, Aslı’nın şefkatli sesi… Tulum için dünya buradan ibaretti.
Ama bir sabah, cam biraz aralık kalmıştı. Merak Tulum’un doğasında vardı. Burnunu cama uzattı, ardından patisini… Derken bir anda kendini dışarıda buldu. Rüzgâr daha farklı kokuyordu, kuş sesleri daha yakındı, dünya kocamandı.
İlk başta heyecanlıydı. Bahçede koştu, ağaçlara baktı, böcek kovaladı. Ama gece çöktüğünde işler değişti. Gürültülü arabalar, yağmur, yabancı kokular… Tulum panikledi. Eve dönmek istedi ama yönünü kaybetmişti.
Sokakta geçen ilk geceyi, eski bir karton kutunun içinde titreyerek geçirdi. Sabah olduğunda midesi gurulduyordu. Yiyecek bulmak gerekiyordu. Bir çöpten çıkan yemek kokusunun peşinden gitti, ama o da koca bir sokak köpeğinin bölgesiydi. Korkuyla kaçtı.
Günler geçtikçe Tulum sokakların dilini öğrenmeye başladı. Diğer sokak kedileriyle tanıştı. Kara bir kedi olan Zırık ona hangi çöplükte yemek bulunur, hangi köşeye gece yatılır anlattı. Bir duvar üstü Tulum’un yeni yuvası oldu. Ama Aslı’nın sesi, onun mırlayışı hâlâ kulaklarındaydı.
Aslı ise her yerde Tulum’u arıyordu. Sokak sokak dolaşıyor, ilanlar asıyor, sosyal medyada paylaşım yapıyordu. “Tulum nerdesin güzel oğlum?” diyerek her gece ağlıyordu.
Bir gün, Tulum parkta otururken bir çocuk onu sevdi. “Ne tatlı kedi!” dedi. Tulum alışık olmadığı bu ilgiye önce geri çekildi, sonra yaklaşmaya başladı. Çocuk annesine seslendi: “Anne, bu kedi ilanlardaki gibi değil mi?”
Anne yaklaştı, başını eğdi, şaşırdı: “Evet, bu Tulum olabilir!”
Hemen Aslı’ya haber verildi. Aslı koşarak geldi. Gözleri yaşlıydı. Tulum onu görür görmez tanıdı. Yavaşça yaklaştı, kokladı, ve patisini Aslı’nın dizine koydu. Aslı onu kucağına aldı, sarıldı, mırıldandı: “Seni asla bırakmayacağım.”
Eve döndüler. Tulum önce yabancılık çekti. Artık sokakların sertliğini öğrenmişti. Ama ertesi sabah, pencere kenarındaki yumuşak minderin üstünde güneşlenirken, Aslı’nın elinden gelen mamayı yerken mırlamaya başladı.
Macera bitmişti ama anıları kalmıştı. Tulum artık sadece evin kedisi değil, aynı zamanda küçük bir sokak savaşçısıydı. Ama en çok da Aslı’nın kalbindeki o özel yerin sahibiydi.
